درددل
درددل به نام خدایی که
حس کردنش
فقط یه کم خلوت کردن میخواهد
ستايش مخصوص خداست كه هستى او اول در وجود و مبدء آفرينش است
بى آنكه آن ذات ازلى را اول و ابتدائى باشد و آخر در وجود است بى آنكه
آن حقيقت ابدى را آخر و انتهائى باشد
اى خداى بزرگ هيچ كس نمیتواندشكر و سپاست را به حد كمال به جا
اورد چرا كه بر هر شكرى كه كند آن شكر هم نعمت و احسان تست
خدای خوب ومهربونم
شکرت را هرچه به جاآورم کم است
درتمام لحظه های گذشته وحال
تمام ان ثانیه ها که گذشتند
تاساعتی پیش را رقم زنند
حس میکنم که چگونه حمایتم میکنی
برایت مینویسم خدای من
گاهی اوقات دستهایم به آرزوهایم نمی رسند شاید چون آرزوهایم بلندند …
ولی قلب لبریزاز صبرم می گوید :
امیدی هست
چون خدایی هست …
آری و
همواره با خود تکرار میکنم
امیدی هست ؛
چون خدایی هست …
وقتی هرروز صبح میشه باخودم میگم، پروردگارا :
از اینکه یکبار دیگه منو لایق حیات دونستی سپاسگزارم
از اینکه فرصت یک شروع مجدد را به من دادی متشکرم
از تو میخوام به من درک و درایتی بیش از پیش ببخشی تا امروز اشتباهات
دیروز را تکرار نکنم
فرصتهایی که در اختیارم قرار میدی از دست ندم و از یاد نبرم که امروز بتونم
همسرم وفرزندانم را دوست بدارم !
خدایا شکرت به خاطر فرشته های دوست داشتنیت
خدای خوب من ، زندگی به سختی اش می ارزد اگر تو در انتهای هر قصه ایستاده باشی …
